เตี่ย เตี่ย เตี่ย

ครั้งหนึ่ง ตอนที่ผมเรียนชั้นม.1 วันหนึ่งในชั่วโมงวิทยาศาสตร์ ผมและเพื่อนๆได้ทำการทดลองวิทยาศาสตร์ขึ้นที่ห้อง วันนั้นเพื่อนที่นั่งข้างๆ เกิดความคิดพิสดาร เขาได้จุดตะเกียงแอลกอฮอล์ แต่จุดแบบเอาตะเกียง 2 อันมาชนกัน พอเอียง แอลกอฮอล์ในตะเกียงก็หกออกมา ไฟก็ลุก แทนที่เขาจะวาง เขากลับโยนตะเกียงขึ้นด้วยความตกใจ แอลกอฮอล์ได้พุ่งมาหาโดนที่ศีรษะของผม ไฟได้ลุกไหม้ที่ศีรษะใบหน้าของผม จนผมแหว่งหาย ผมนึกว่าตัวเองจะต้องตาบอดเสียแล้วแต่โชคดีที่ไม่เป็นไร ผมรักษาตัวอยู่ 1 เดือนจึงหาย

โรคร้ายหายได้ด้วยอานุภาพบุญ

เพราะความประทับใจใน คุณยายอาจารย์มหารัตนะอุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูง ทำให้เธอมุ่งมั่นสร้างบารมีอย่างเต็มที่ ต่อเนื่องมิได้ขาด …เมื่อถึงคราวเธอต้องเจ็บป่วย ล้มหมอนนอนเสื่อ อานุภาพแห่งบุญก็ช่วยให้เธอหายได้เป็นอัศจรรย์…นอกจากนี้ เธอยังทำหน้าที่ของลูกที่ดี ดูแลแม่ในยามแก่ชรา และเจ็บป่วย อีกทั้งยังทำทุกทางเพื่อให้คุณแม่ของเธอได้มีสุขคติเป็นที่ไป เมื่อสิ้นอายุขัยแล้ว…

พี่สะใภ้เป็นใบ้ (สามีธรรมดาได้ภรรยาเป็นใบ้)

เขาเป็นชายปกติธรรมดา แต่ได้ภรรยาเป็นใบ้ พ่อ-แม่ สามีก็มิได้รังเกียจลูกสะใภ้แต่อย่างใด กลับเมตตาสงสาร และรักลูกสะใภ้มาก เพราะเธอเป็นคนดี มีน้ำใจ …วิบากกรรมใด ทำให้เธอต้องเป็นใบ้ และได้แต่งงานกับสามีที่เป็นคนปกติ …และกับอีกหลายคำถามเกี่ยวกับเรื่องราวความเป็นจริงของชีวิต…ที่นี่มีคำตอบเสมอ…

ลัทธิการสร้างสายเลือดใหม่

ลัทธินี้ก่อตั้งโดยสาธุคุณผู้นำลัทธิชาวเกาหลี ซึ่งเหล่าสมาชิกเชื่อว่า ท่านผู้นี้คือบุคคลสำคัญที่เกิดมาเพื่อประกาศแก้ไขพระคัมภีร์ ไบเบิ้ลให้สมบูรณ์เป็นยุคสุดท้าย ผู้นำลัทธิและภรรยาจึงเป็นที่เคารพเลื่อมใสเสมือนเป็นศาสดาคนหนึ่ง และเป็นดุจเดียวกับบิดามารดาของสมาชิกทุก ๆ คน

พ่อผัวลูกสะใภ้

งานศพคุณแม่มีการสวดอภิธรรมทุกคืน และทำพิธีกงเต็กในวันสุดท้าย และลูกได้ช่วยกันติดรูปงานบุญต่าง ๆ ที่คุณแม่เคยร่วมทำมา ไว้ตามจุดต่าง ๆ ในบ้านที่คุณแม่ชอบอยู่ หลังจากที่คุณแม่เสียชีวิตแล้ว คุณพ่อได้จัดเก็บตู้เสื้อผ้าคุณแม่ และได้พบ

เกือบตาย...เพราะโดนลอบยิง

ใครทำกรรมใดไว้ ดีหรือชั่วก็ตาม ตนจักต้องเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น ...ชายคนหนึ่ง เป็นคนขยัน มีความรับผิดชอบสูง มีลักษณะของผู้นำ จนทำให้ได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้ใหญ่บ้าน ...เนื่องจากในอดีตชาติ ได้เคยทำร้ายและฆ่าคนเอาไว้ ทำให้ในชาตินี้ เกือบถูกลอบยิง แต่เพราะกรรมยังไม่สุกงอมทำให้รอดพ้นมาได้ แต่ในที่สุดเขาก็หนีกรรมไม่พ้น ต้องตายเพราะเป็นโรคเส้นประสาททับเส้นเลือดฝอย ก่อนวัยอันควร...

แฝดคนละฝา หน้าปาน (สมภาร ตายแล้ว ผม เล็บ งอกได้)

คุณพ่อของเธอ มีภรรยาถึง 3 คน ท่านไม่เข้าใจในเรื่องของบุญเท่าใดนัก ทำบุญบ้างตามธรรมเนียมของชาวจีน แต่ท่านโชคดี ได้เธอเป็นกัลยาณมิตร ชักชวนให้มาทำบุญกับหมู่คณะ ทำให้ก่อนตาย มีใจเป็นกุศล โดยเฉพาะใจผูกพันกับกฐินจักรพรรดิ เนื่องจากตั้งใจที่จะทำบุญนี้ด้วยเงินของตนเอง เมื่อถึงคราวละโลก บุญได้ส่งผลก่อน ทำให้มีสุขคติเป็นที่ไป...ลูกสาวคนที่ 3 ของเธอ บนใบหน้ามีปานที่สังเกตเห็นได้ชัด เป็นเหตุบังเอิญหรือเกิดจากบุพกรรมใด...และเรื่องน่าแปลก พระภิกษุรูปหนึ่ง หลังจากที่ท่านมรณภาพแล้ว ร่างของท่านไม่เน่า ไม่เปื่อย อีกทั้งผม และ เล็บก็ยังคงงอกออกมาได้...

ผิดฝาผิดตัว และตายก่อนกฐิน

ชายคนหนึ่ง หลังจากเกิดมาได้ไม่นานก็ต้องเป็นกำพร้าทั้งพ่อและแม่ ต่อมาแม้มีโอกาสได้เรียนหนังสือ แต่ก็ไม่สามารถอ่านออกหรือเขียนได้เลย ประกอบอาชีพอะไรก็ไม่ประสบความสำเร็จ จนในที่สุดต้องไปหาเลี้ยงชีพด้วยมิจฉาอาชีวะ...ด้วยการที่ได้ลูกชายเป็นกัลยาณมิตร ทำให้เขาเลิกอาชีพอันไม่สมควร และได้มาเจอกับหมู่คณะ ได้ทำบุญ ได้ดูรายการดีๆจาก DMC…ต่อมา เขาล้มป่วย และเสียชีวิตในที่สุด ก่อนตายใจเกาะเกี่ยวในบุญกฐินจักรพรรดิเป็นอย่างมาก น่าเสียดายที่เขาได้ร่วมบุญเพียงบางส่วน แต่ไม่มีโอกาสมาร่วมงาน เพราะมาเสียชีวิตไปเสียก่อน

สามีปฏิบัติธรรมเห็นองค์พระ มะเร็งไม่มีผล

ตัวอย่างของยอดภรรยา...ตั้งแต่เธอได้เรียนรู้ธรรมะ จากพระเดชพระคุณคุณยายอาจารย์ และพระเดชพระคุณคุณครูไม่ใหญ่ โดยเฉพาะเรื่องราวของนางสุชาดา เธอก็ตัดสินใจที่จะทำหน้าที่เป็นทาสีภรรยา ให้กับสามีของเธอ...แต่เธอทำได้ไม่ถึงเดือน สามีของเธอก็เสียชีวิตเนื่องมาจากการป่วยเป็นมะเร็งตับ...อย่างไรก็ดี ระหว่างที่สามีป่วย เธอได้ทำหน้าที่เป็นกัลยาณมิตรให้แก่สามี ชักชวนให้สามีไปปฏิบัติธรรม จนเขามาสามารถเห็นองค์พระภายใน และยังได้ช่วยสามีในการทำศึกชิงภพอีกด้วย...

ปู่บุญ

ชาวนาผู้หนึ่ง เขาเคยบวชเป็นสามเณร มีความรักในเพศสมณะ เป็นที่ยอมรับนับถือของผู้คนจำนวนมาก แต่ด้วยวิบากกรรมเก่า ทำให้เขาต้องลาสิกขาออกมาเพื่อช่วยพ่อ-แม่ ทำมาหากิน เขาเป็นตัวอย่างที่ดีให้แก่ลูกในเรื่องความขยันอดทน และไม่ดื่มเหล้า สูบบุหรี่...เขารักในการปฏิบัติธรรม จนมีผลการปฏิบัติธรรมที่ดี จนตัวเขาเองถึงกับปรารภว่า “ถึงตายก็ไม่เสียดายชีวิต เพราะมีพระธรรมกายเป็นที่พึ่งอันประเสริฐแล้ว”...